‘Het heeft iets van een gekooide…’
Tijger
‘Ja, die gekooide tijger zit er wel in. Die vind ik bij mijzelf voortdurend terug, bijna elke dag. Sinds het verlies van de voetbalrechten is het drijfzand bij Studio Sport. Maar ik zeur niet, ik zeur niet, ik zanik niet, ik zaag geen poten  door. Leidinggeven is een grote kunst, die menigeen niet verstaat. Mijn bazen moeten nu de ruimte krijgen om er goed uit te komen. Ik steun ze, geestelijk dan. Want niemand vraagt me wat, niemand zegt me wat.
Wat vindt u van de rechten van de voetbalrechten?
‘Ik mag daar niets over zeggen. Ik moet jou nu direct vertellen dat je over de voetbalrechten NOS-directeur Gerard Dielessen moet bellen. Daar houd ik me dus aan. Maar natuurlijk lach ik me daar…
De gekooide tijger.
‘Natuurlijk is het onzin om dat te vragen aan iemand die 32 jaar mede het vaandel van de club heeft gedrag. Die het allemaal heeft gezien.

…

De gekooide tijger – toch geen prettige positie.
‘Ach. De vraag is: komt de tijger ooit vrij, of laten ze hem langzaam inslapen? Nobody knows.’
Of zakt de hele dierentuin op een gegeven moment in elkaar?
‘Dat zou ik verschrikkelijk vinden voor al die jongens en meisjes die daar werken. Er hoeft maar iemand te komen van een andere omroep die zegt: ik wil ook graag dat schaatsen en dat wielrennen. En dan? En dan?’


Steffie Kouters, ' Ik ben geen lulletje lampekatoen'.' In: Volkskrant Magazine, 5 maart 2005

Bij de opening van de fotomanifestatie Noorderlicht in september zorgde burgemeester Dales van Leeuwarden voor commotie. Mata hari en Us Mem zijn achterhaalde symbolen van de stad, zei hij. Best leuk, maar niet genoeg om Leeuwarden tot een wereldstad te maken. Het moest eens afgelopen zijn met ‘suffige folklore en stoffige regelmaat’.

De opmerking  schoot veel Leewarders in het verkeerder keelgat. Wat dacht die man uit Amsterdam wel niet? Dales bood zijn excuses aan, maar vroeg zich wèl openlijk af of een Turkse burgemeester die klompen en draaiorgels achterhaald noemde, zich dezelfde woede op de hals gehaald zouden hebben.

Een haantje, een driftkikker, een mannetjesgorilla. Allemaal bijnamen van Geert Dales. Wie onrust veroorzaakt moet het land uit. Opzouten. Harde taal is niet altijd prettig, maar eerlijken direct is hij wel. Rechtdoorzee, dat ligt de Friezen wel.


Frank van Kalshoven,  'Haantje uit de Randstad vaart rechtdoorzee in het Noorden' In: De Volkskrant, 1 maart 2005

Bloggers zijn als een zwerm spreeuwen. Waar hij neerstrijkt verdwijnt het licht. Waar hij opstijgt, is het kaal gevreten. Bloggers vormen een enorme verzameling eenlingen die via een eigen website de wereld bestoken met waarnemingen en opvattingen. Het begon in de VS in 1999, eind vorig jaar telde het land viereneenhalf miljoen van die sites en volgens Hugh Hewitt (www.hughhewitt.com) zal de kolonie aan het eind van het jaar verdubbeld zijn.

Er zijn zwermen over het rechtsbestel, het verantwoorde interieur en over de zwarigheid van het moederschap. Het internet leent zich voor de becommentariëring van alle aspecten van het leven. Maar het meest actief zijn de webloggers die zich bezig houden met de politiek cultuur. Als een schaduw volgen ze de wereld van het nieuws, van dag tot dag, van uur tot uur. Of ze nu links, rechts of in het midden zijn, ze wekken de indruk feller en ook wel frisser te zijn dan de media van de gevestigde journalistiek.


Jan Tromp,  'Webloggers VS zijn de nieuwe luis in de pels’ In: De Volkskrant, 28 februari 2005

Het is bronstijd in het internationale bedrijfsleven. Na bijna vier jaar te hebben stilgestaan komt de fusie- en overnamemachinerie weer goed op gang. Dat heeft zijn voordelen. Het constant veranderende landschap van de markt vraagt om een  al even constante herschikking van eigendom en bestuur. Overnames en fusies kunnen daarbij een goede oplossing zijn.

Maar soms gaat het mis, zo blijkt uit eerdere fusie- en overnamegolven. De meest recente, die van de jaren negentig, heeft flink wat ondoordachte, haastige, ongelukkige of regelrecht rampzalige voorbeelden opgeleverd.

Onderzoek naar de slagingskans van fusies en overnames laat zien dat de resultaten lang niet altijd de moeite waard zijn. De Utrechtse hoogleraar en specialist op dit gebied , H.Schenk, heeft becijferd dat tachtig procent van de krachtenbundelingen in de internationale fusiegolf eind jaren negentig, die een bedrag van 9.000 miljard vertegenwoordigt,  geen waarde heeft gecreëerd. Of het nu in termen van winst was, betere productiviteit of innovatief vermogen. De vernietigingswaarde is enorm.

Toch komt de machinerie nu weer op gang. Aandeelhouders van bronstige ondernemingen zullen beter dan voorheen moeten letten op de zin van en het motief achter overnames. Zijn zij een rationeel en doordacht antwoord op veranderingen in de markt? Of weerspiegelen zijn slechts haast, broddelwerk, angst om achter te blijven, of de fantasieloze droom van het topmanagement om met een tot de verbeelding sprekende overname geschiedenis te schrijven? De blik op de fusie- en overnameplannen die ongetwijfeld zullen volgen, kan niet kritisch genoeg zijn.


Lux en Libertad, In: NRC Handelsblad, 25 februari 2005

Teleurstellingen horen bij het vak van iedere architect. De allerslechtste herinneringen in dit opzicht bewaren de architecten– Robert Venturi en Denise Scott Brown – aan het concertgebouw voor hun woonplaats Philadelphia. Hun ontwerp met een strak, bijna grafische grid in de voorgevel, stripachtig opgetuigd met muzieknoten, werd allerwegen goed ontvangen. Toch stuitte het op een veto van een van de belangrijkste geldschieters.

Venturi: Er is een gezegde over een comité: een kameel is een paard dat ontworpen is door een comité. En weet je wat een kakkerlak is? Dat is een kameel ontworpen door een sponsor.’


Rob Witman,  'Ouderwets vooruitstrevend' In: De Volkskrant, 24 februari 2005

Eurocommissaris Neelie Kroes heeft de knuppel in het hoenderhok geworpen met het voorstel dat rijke EU-landen voortaan geen staatssteun meer mogen bieden aan bedrijven in achtergebleven gebieden.

Daarnaast uit Kroes kritiek op de subsidies om grote bedrijven op de been te houden. In plaats daarvan zou de steun moeten gaan naar kleine en middelgrote bedrijven in vernieuwende sectoren. ‘Ik heb een hekel aan het voederen van vette ganzen die onwillig zijn, niet kunnen concurreren en zich niet aan de regels houden’, zei de commissaris voor het Mededingingsbeleid in een interview met een aantal Europese kranten. ‘Minder, maar betere staatssteun’, zo vat ze haar strategie samen.


 ‘Kroes hekelt “Voederen van vette ganzen”’ In: De Volkskrant, 27 januari 2005

Het is een publiek geheim dat de relatie van Paul van Craenenbroeck - hoofdinspecteur Michelin-Benelux- met zijn hoofdkantoor in Parijs moeizaam was. Parijs koesterde zijn geheimen over de toekenning van de befaamde Michelinsterren aan restaurants. Van Craenenbroeck zocht juist de openheid.

Geheimen werken de geruchtenvorming in de hand, vindt hij. ‘Je moet tegen een kat een kat kunnen zeggen, anders herken je de kat niet meer.’

Niemand heeft zoveel bijgedragen aan de demystificatie van Michelin als Van Craenenbroeck. Hij zocht de publiciteit, gaf interviews, verstrekte uitleg en schuwde de kritiek niet.


Mac van Dinther,  'Culinair evangelist.' In: De Volkskrant, 27 januari 2005

Het was de dag van Hirsi Ali’s terugkeer in de Tweede kamer, en de viering ervan op tv was groots. In alle belangrijke actualiteitenrubrieken van dinsdag sprak de ‘verloren dochter’(NOS Journaal)   haar nu al gevleugelde woorden: ‘Ik. Ga. Dóór’. Geen tv-kijker die nog hoefde te vragen: ’Waarmee precies?’. En ook niet: ’In welke toonaard?’. Want die lijkt, met de persconferentie en de grote media-opwinding van gisteren, voor de komende tijd wel gezet. Waar haar eerstvolgende politieke uitspraken ook over mogen gaan: ze zullen als mokerslagen moeten aankomen. Want behalve een boegbeeld van de democratie is Sint Hirsi ook een spectaculair nummertje voor de media geworden. Een onheilsprofete die net als Geert Wilders voor de camera’s met rauw vlees wil worden gevoerd.


Wim de Jong, ‘Sint Hirsi' In: De Volkskrant, 19 januari 2005

Doen wij niet allemaal min of meer hetzelfde? Wie de websites van zakelijke dienstverleners raadpleegt, hun brochures leest of de presentaties beluistert, kan maar tot één conclusie komen: ja, het lijkt allemaal nogal sterk op elkaar. Het is vaak meer van hetzelfde. Iedereen wil graag partner zijn en meedenken met de klant. En niet in de laatste plaats willen we allemaal graag ‘oplossingen’ leveren. We hebben alleen nog maar een klant nodig, het liefst met een probleem. Dat geldt ook voor de introductie van nieuwe diensten. Elk advocatenkantoor doet natuurlijk ook aan mediation en elk zichzelf respecterend trainingsbureau levert natuurlijk ook organisatieadvies. Of de markt daar nu om vraagt of niet. We doen alles wat iedereen al doet.

Wat hier aan de hand is, wordt ook wel ‘strategisch kuddegedrag’ genoemd (Nattermann, 2000). Zie de markt als een weiland waarin diverse concurrenten elkaar allemaal op één en dezelfde plek staan te verdringen om een beetje gras. Omdat daar volgens de vele aanwezigen veel gras te vinden is. Als een kudde in een wei op een kluitje gaat staan stagneert echter zowel de totale alsook de individuele winstgevendheid. Want je rendement wordt bepaald door de omvang van de plek die je kiest en het aantal mededingers in je nabije omgeving. Door het samenklitten rond de strategie van marktleiders gaat veel waarde verloren.

Het Nederlandse schoolvoorbeeld van het vermijden van strategisch kuddegedrag is Van Lanschot Bankiers. Door in 2000 alleen nog klanten toe te laten vanaf een bepaald inkomen c.q. vermogen nam het aantal nieuwe klanten niet af maar steeg haar totale marktaandeel en rendement. Heeft u veel last van concurrenten? Dan staat u misschien wel op een kluitje in de wei, samen met veel anderen. Want u bepaalt zelf hoeveel concurrenten u heeft, eenvoudigweg door de plaats die u kiest. Door de juiste strategische keuzes te maken.


Jos Burgers en Frank Kwakman, Het grijzen muizen syndroom.
In: nieuwsbrief www.managementsite.net 18 januari 2005

Introduceer in dit land een overheid die belasting gaat heffen, een leerplicht introduceert, huisartsen aanstelt, een verzekering tegen werkloosheid organiseert, (vaar)wegen onderhoudt en aanlegt. Dat land wordt hierdoor tegelijkertijd rijker en rechtvaardiger; inkomensgroei en meer gelijkheid gaan hand in hand. Noem het gerust een sprookjesland, maar realiseert u zich dan wel dat dit een van de hoofdlijnen is van de economische geschiedenis van Nederland tot pakweg 1975.

Stelt u zich eens voor dat dat land – een succesrecept tenslotte – de belastingheffing opvoert en de gelijkheid verder opstuwt. Dan begint de belastingheffing de economische groei te smoren, dempt het idee van de staatsverzorging van wieg tot graf de noodzaak eigen initiatief te ontplooien. En dan, maar pas dan, begint gelijkheid ten koste te gaan van inkomensgroei – Nederland in de afgelopen dertig jaar.

Dit aanbranden van de kip terwijl het slechts de bedoeling was haar nog krokanter te roosteren – het mislukken van het succesrecept – heeft zowel de belastingheffing als de publieke sector in een kwaad daglicht gesteld.

Zelfs blije belastingheffers die doordrongen zijn van de onlosmakelijke koppeling tussen belastingdruk en het niveau van de publieke sector, en bovendien de diepe wijsheid van de gebraden kip doorgronden, ontkomen niet aan twee vervelende verzuchtingen:

Eén: is het niet een beetje erg veel, alles bij elkaar?

Twee: wordt het geld nou echt wel goed besteed?

En omdat eerlijke antwoorden daarop nou eenmaal ja respectievelijk nee moeten luiden, valt het zelfs de meest hartstochtelijke liefhebber van de publieke sector zwaar de aftrekposten ongebruikt te laten.


Frank Kalshoven, ‘Belasting betalen? Graag!’ In: De Volkskrant, 15 januari 2005

Lijkenfoto’s hangen overal. Mensen verdingen zich ervoor en wijzen naar details. Waarom doen mensen dat? Ik kijk ook en beschrijf de dode met watten in haar mond, de man met uitpuilende ogen. Een man staat bij de lijken. Een familielid, een kennis. Hij vraagt wat ik daar doe. Journalist. Wegwezen! ‘Not welcome’, zegt hij. Hij wil niet bekeken worden in zijn leed. Ik laat hem met rust, maar ga door met mijn werk.

…Ik neem de verantwoordelijkheid van hier te zijn en pak mijn pen en papier…

Ik heb nog geen idee van de omvang van de ramp. Het dodental stijgt snel, maar hier op Phuket wordt haastig opgeruimd. De straten worden schoongeveegd en al een dag na de ramp zijn de terrasjes die niet beschadigd zijn door de ramp weer open. Op die terrasjes dalen de toeristen neer als mussen op een korts brood. Eerst een, dan twee, dan tien…


Micha Maas, ‘Te veel gezien’.  In: Volkskrantmagazine 15 januari 2005

‘Het is duidelijk, deze mensen hebben hulp nodig, die moeten op weg worden geholpen’, zegt voorzitter Jacqueline Asheeke van de overkoepelende toeristische organisatie FENETA. ‘Armoede is als een gorilla van 800 pond op je rug. Dat draag je mee. Die mensen krijgen ineens geld van een organisatie en denken: geef me nog wat meer. Je krijgt elke dag sowieso vijftig rand, waarom zou ik dan nog meer doen?

Ook de communitybased bedrijfjes moeten volgens haar ‘kunnen functioneren in de echte wereld.’ En dat is de wereld zonder donorgeld, mét banken en hypotheken, mét balansen die links en rechts op hetzelfde uitkomen. ‘We zouden ze daarvan eerder bewust moeten maken, Vanaf dag 1. Soms zijn dertig families daarvan afhankelijk.


Eric van den Berg ‘Dat is toch van de zwarten.’ In: De Volkskrant, 8 januari 2005

Niemand lijkt te weten waar hij is: de man in wie de inlichtingendienst de geestelijke leider ziet van Mohammed B., de moordenaar van filmregisseur Theo Van Gogh.

Redouan als Issa neemt nieuwe identiteiten aan zoals een slang verwisselt van huid.


 ‘Mysterieuze mentor van Mohammed B. blijft spoorloos.’ In: Trouw, 8 januari 2005

Datève Muradian, Vicaris generaal voor de Armeense kerk in Nederland:

‘Armeniërs zijn altijd geïntegreerd. Weet u, het nationale symbool voor Armenië is de kraanvogel. Dat is een trekvogel en een trekvogels bouwt altijd de beste nesten. Wij passen ons aan. Overal.’


Uit: Martin Sommer, 'Trekvogel bouwt altijd beste nest’, in: De Volkskrant, 7 januari 2005

‘Bij ons op de boerderij’, zegt SER-voorzitter Herman Wijffels, waren veel veldleeuwerikken. ‘Op die plek ging ik altijd op mijn rug in het gras liggen. Zo lag ik naar de leeuwerikken te luisteren…Dat gaf een enorm gevoel van verbondenheid en geborgenheid, een kosmische ervaring.

Onlangs, op een tocht door de Zuid-Afrikaanse wildernis, kwam die jeugdervaring met de leeuwerik terug. ‘Ik ben met een groepje van zes man een week door een onbewoond gebied getrokken. Ik zit in een stichting die zich bezig houdt met ontwikkelen van leiderschap en we wilden eens zien hoe het is als leidinggevende in een natuurlijke omgeving, los van alle conditioneringen, op jezelf te zijn aangewezen. Nou, ik kan zeggen: als je jezelf wilt tegenkomen, moet je dat een keer doen. Nee, niet om de macho uit te hangen, maar om volstrekt jezelf tegen te komen en in zo’n natuurlijke orde naar een respectvolle houding te zoeken. Het gevoel dat daarbij opkwam kan ik slechts duiden. De Zuid-Afrikaanse gids vatte het voor mij simpel samen: the lark is back.


Hans Goslinga en Esther Lammers, 'De leeuwerik is terug’, in: Trouw, 5 januari 2005

Om de medewerkers een beetje bij de les te houden, worden regelmatig kreten geroepen als 'Kan het concreter',  'Kan het bondiger', 'Hou het simpel', of  'De schoorsteen moet roken'. Te lang nadenken bij de medewerkers kan leiden tot reflectie en daar zit het management niet op te wachten. Het gaat immers om de arrestatie-indicatoren van het volgend kwartaal en het niet in gevaar brengen van de jaarbonus.

Het nadenken wordt bij voorkeur uitbesteed aan managementconsultants. Die worden ervoor betaald en je hebt als klant als eerste inzicht in hun conceptrapportages. Bovendien kan het management, mocht het advies verkeerd uitpakken, de eigen verantwoordelijkheid naar de consultants afschuiven, of gemakkelijker de samenwerking stopzetten. 'Hun adviezen klopten niet en er waren trouwens al teveel externen hier', doet het altijd goed. Waarom ze zijn ingehuurd en wie ze heeft aangesteld is even niet interessant.

De medewerkers van de werkvloer herkennen zichzelf vooral als hamsters: 'Je moet hier ieder jaar harder rennen om op dezelfde plaats te mogen blijven. 'Het gevolg is: 'moe, moe, moe'. Maar vooral moedeloosheid. Het uitmelken is begonnen.


Jaap Peter & Judith Pouw, Intensieve menshouderij. Hoe kwaliteit oplost in rationaliteit. Uitg. Scriptum Management, Schiedam 2004.

Door als eerste beleidsdaad een fusie te dwarsbomen en een boete van 66,3 miljoen Euro uit te schrijven, hoopt de kersverse eurocommissaris af te rekenen met het beeld dat ze te zachtzinnig zal optreden tegen geheime kartels en bijna-monopolisten. 'Ik ben geen pussycat voor het bedrijfsleven', zei ze donderdag in Brussel.

De miljoenenboete deelde ze uit aan de chemiebedrijven AKZO Nobel, BASF en UCB, die verboden afspraken maakten over de verkoop van vitamine B4 voor diervoeding. 'Er is gesuggereerd dat ik me zou inhouden en geen ferme actie  zou ondernemen tegen bedrijven,  omdat ik teveel zakelijke banden had. Men beschreef me als een soort pussycat. Ik vind het heerlijk als mensen dat in privé-omstandigheden tegen me zeggen, maar niet in het zakelijke verkeer.'


Bart Dirks, 'Neelie Kroes bewijst: "Ik ben geen pussycat" '. In: De Volkskrant, 10 december 2004.

Tot op hoge leeftijd is prins Bernard, die woensdag op 93-jarige leeftijd overleed, een entrepeneur geweest, een avonturier en een bon vivant. Het was zijn manier om te ontsnappen aan het gekooide bestaan van een prins-gemaal in het Huis van oranje.

Waar prins Hendrik, de echtgenoot van Wilhelmina, zijn heil zocht in gedistilleerd en prins Claus, de idealist en intellectueel, opliep tegen het traliewerk van de constitutionele monarchie, was prins Bernard prettig-ongecompliceerd. Hij vloog gewoon de kooi uit. Hij was een jetset-prins.


Jan Tromp, 'Bernard heeft zich nooit laten kooien,' in: de Volkskrant, , 2 december 2004

Het fenomeen van de omheinde wijken komt uit de Verenigde Staten, waar ze vanaf de jaren zeventig als paddestoelen uit de grond schieten. Specialisten hebben er zelfs een naam bij bedacht: Fortress America. Vandaag zouden minstens tien miljoen Amerikanen in gated communities wonen.

Zoals in de Verenigde Staten kent Polen ook grote verschillen tussen arm en rijk. Het onveiligheidsgevoel dat daarmee gepaard gaat, heeft de rijkere Polen zich in enclaves doen terugtrekken. Daar wonen ze als vogels in een gouden kooi.


Jan Hunin, 'Watschau bouwt wijken achter prikkeldraad' In: De Volkskrant, 29 november 2004

De meeste betrokkenen van de samengevoegde uitgeverijen Meulenhoff en Prometheus willen alleen anoniem praten. Zij bepalen hun positie na het advies van de ondernemingsraden over de reorganisatie, dat woensdag komt. Medewerkers, maar ook auteurs. 'Het lijkt wel alsof men de kippen vergeet die de eieren leggen', zegt de Vlaamse Meulenhoff-auteur Minka van Paemel. 'Ik heb er tabak van',  zegt Charlotte Mutsaers, ook bij Meulnhoff. Dit kost me teveel energie.


Joost Ramer, 'Men vergeet de kippen die de eieren leggen'.  In: de Volkskrant, 26 november 2004

Waar haalt Wilders straks een stuk of 25 degelijke en betrouwbare medestanders vandaan?

Het zal nog niet meevallen, waarschuwt Jan Nagel. De oprichter van Leefbaar Nederland zat in 2001 in hetzelfde schuitje. Ze zullen zich allemaal vanzelf melden, denkt Nagel: 'De avonturiers, de rücksichtlose baantjesjagers, de gefrustreerde gelukzoekers, de types met een dubieus verleden. Ze ruiken hun kans op een kamerzetel en voordat je het weet gaan ze er met je partij vandoor. Het is een ongeregeld stel, dat zich niets aantrekt van de doelstelling of de eenheid in je organisatie.

Peter Langedam valt Nagel bij. De oud-LPF-voorzitter had in 2002 - na Fortuyns breuk met Leefbaar Nederland - slechts enkele weken om kandidaat-kamerleden te zoeken.

Zijn tip aan Wilders:  'Een goede fractie heeft één herder. Dat is Wilders zelf natuurlijk. Daar lopen twee herdershonden omheen en verder moet je makke schappen hebben die hun mondje houden. Zo zijn we het in Nederland gewend en zo wil de kiezer het ook.


Raoul du Pré, 'Waar haalt Wilders zijn 25 medestanders?' In: De Volkskrant, 24 november 2004

Ruikt u 's morgens aan de schaamlippen van een collega? Nee, natuurlijk niet. Toch toont apengedrag opvallend veel overeenkomsten met dat van onze bazen, betoogt bioloog en schrijver Patrick van Veen.

Gewoonweg de sterkste zijn is niet genoeg. Apen moeten het spel slim spelen om hun positie veilig te stellen. Wij zoeken ook voortdurend steun bij anderen. Apen gaan elkaar dan vlooien, maar mensen gaan roddelen. dat doet echt iedereen. Wie kent er nou geen collega's die selectieve lunchafspraken maken in de kantine? Na een vergadering zie je altijd kleine groepjes napraten op de gang, waarvan je de samenstelling al tijdens de meeting kunt voorspellen. Dat is pure steunverwerving. We roddelen over derden om niet alleen te staan bij conflicten. Apen doen dat ook, alleen niet met woorden.


Interview met Patrick van Veen, auteur van het boek Help, mijn baas is een aap! (uitg.Veen, Amsterdam 2004). In: Management Team, 19 november 2004

In 1992 verscheen bij uitgeverij Bruna van de hand van 'een zoon van het Volk Nederland', Wilhelmus S.P.Fortuyn, het pamflet Aan het Volk van Nederland. De titel was ontleend aan het beroemde historische voorbeeld van Joan van der Capellen tot den Pol, die in de nacht van 25 op 26 september 1781 zijn patriotse programma liet verspreiden in alle grote steden van de Republiek. Het anonieme pamflet was een felle aanklacht tegen de persoon van stadhouder Willem V.

Het is niet bekend of Fortuyn de omschrijving heeft gelezen die de Britse historicus Simon Schama gaf van zijn  grote voorbeeld. Het zou een feest der herkenning geweest zijn: 'Van der Capellen was een politicus zonder partij - een stier die aan de kudde was ontsnapt. Hij had, net zoals elke geboren demagoog, een neus voor gesodemieter.


Hans Wansink, 'Een stier aan de kudde ontsnapt'. In; de Volkskrant, 30 oktober 2004

Landbouwminister Cees Veerman: 'Je moet keuzes maken. Je kunt nu eenmaal van een varken geen twee ruggen snijden'.


Interview van Andries Knevel met Cees Veerman in: 'Knevel op zaterdag', 30 oktober 2004

Andries Knevel: 'Er is veel kritiek op jou!'

Landbouwminister Cees Veerman: 'Die is niet terecht en ik trek me daar ook niets van aan. Ik doe mijn werk in alle bescheidenheid en probeer zo iets voor de mensen te betekenen. Het is net als met de kip en de kabeljauw. De kip legt één ei met veel herrie, de kabeljauw honderden zonder dat je hem hoort.


Interview van Andries Knevel met Cees Veerman in: 'Knevel op zaterdag', 30 oktober 2004

Beide zijden klaagden vorige week over de vaak verlammende scheidslijnen. Democraten wezen naar Republikeinen, die de verhoudingen bepalen met hun meerderheden, en de polariserende lijn van Bush volgen. Republikeinen verweten links overdreven partijdigheid. Waarop de Democratische leider van het Huis, Nancy Pelosi, opmerkte: 'Partijdig genoemd worden door de andere kant - het is zoiets als lelijk genoemd worden door een kikker.


Diederik van Hoogstraten, 'Verziekt en verdeeld congres pauzeert'. In: De Volkskrant, 13 oktober 2004

De tijd van mannelijke alleenheersers is voorbij. Er is steeds meer behoefte aan vrouwelijke kwaliteiten en steeds minder aan 'topapen'. Vrouwen zijn van nature nou eenmaal minder hïerarchisch ingesteld. Zij zijn eigenlijk meer als krabben in een mand. Als ze op elkaar klimmen om aan de top van de mand te komen, raakt de toren vanzelf uit evenwicht en valt om. Het gaat er niet om elkaar onderuit te halen. Het gaat er juist om om de groep bij elkaar te houden. Er is in het krabbenmandmodel geen sprake van hïerarchie. Het gaat om het collectief. Het gaat er bij collectief leiderschap niet om dat er meer vrouwen leidinggevende functies vervullen. Het gaat om meer vrouwelijke kwaliteiten als participatie, zingeving en coaching.


Marjolein Risseeuw in Domenique Haijtema, 'Het krabbenmandmodel,' in: Management Team, 8 oktober 2004

Toen ze in 2000 samen met veel andere Oostenrijkse kunstenaars tegen een regering van de extreem rechtse FPÖ en de conservatieve ÖVP protesteerde, citeerde Elfriede Jelinek (Nobelprijswinnaar voor Literatuur 2004) de door haar bewonderde Bertold Brecht: Nur die dümsten Kälber wählen ihre Schlächter selber, 'alleen de domste kalveren kiezen zelf hun slachters uit'. Jelinek spaart niemand. In al haar gedichten, essays, romans en toneelstukken hekelt ze met een virtuoze woordenschat huichelarij en hypocrisie.


Paul Depondt, 'Rebels en schuwe schrijfster spaart niemand,' in: deVolkskrant, 8 oktober 2004

In de ogen van sommige medewerkers wordt een organisatie vaak niet beter van interimmanagers & adviseurs. Ze hebben vantevoren vaak een grote mond over hoe erg het is en dat zij dat kunnen oplossen, achteraf kan de situatie (in de ogen van de betrokkenen) veel slechter zijn. Bovendien blijft het vaak niet bij eentje: ze zijn vaak in staat meer van 'hun soort' binnen te loodsen.

Het zijn dan ook net meeuwen: ze komen met veel gekrijs binnengevlogen, veelal gevolgd door nog meer krijsers, schijten de boel krijsend onder, vliegen weg en laten jou met de rommel zitten.


R.E. (Richard) Lennartz
Significant B.V.

Toegestuurd per e-mail op 7 oktober 2004

Eind jaren negentig was spierballenleiderschap uit. De nieuwe mode was zachter, de nadruk kwam te liggen op de menselijke kant van leidinggeven. Het lijstje van leiderschapskwaliteiten, kennis, visie, ambitie en lef, werd aangevuld met met de kwaliteiten van het hart: een goede leider moest vooral een communicator zijn, een virtuoos in intermenselijke vaardigheden.

Maar hoe warm, empathisch en communicatief een leider ook is, inmiddels klinkt de roep om andere kwaliteiten. Sinds leiders van grote ondernemingen als Enron en Ahold betrokken raakten bij financiële schandalen, heerst er scepsis bij het publiek. De autoritaire baas van vroeger mag dan een teddybeer zijn geworden, hij is wel een graaiende teddybeer. Op het verlanglijstje van leiderschapskwaliteiten prijkt nu als eerste integriteit. En meteen daarna komen geloofwaardigheid en authenticiteit.


Susanne Weusten, 'De X-factor van de leider' in: de Volkskrant, Themanummer over leiderschap, 21 september 2004

'Landen of crashen voor Guy Verhofstadt' (De Standaard), 'L'angoisse du crash' (La Libre Belgique), 'Verhofstadt se pose ou s'ecrase'(Le Soir): in hun openingskoppen gebruiken de Belgische kranten - nog onwetend van Verhofstadts ongeluk van dinsdagavond -  de afgelopen dagen onheilspellende beelden uit de luchtvaart.

Meer  nog dan de mogelijke val van de regering-Verhofstadt, mag België echter vrezen voor het instorten van zijn staatsbestel, wel eens beschreven als een onontwarbare kluwen waar een kat haar jongen niet in terugvindt.


Bart Dirks, 'In België is niemand echt de baas,' in: de Volkskrant , 15 september 2004

Als politici zich met cultuur gaan bemoeien, moet de boer op zijn ganzen passen.

Zolang Balkenende predikt dat kinderen hun onderwijzer beter meneer dan Janjaap kunnen noemen, dat mannen niet in de openbaren gracht moeten wateren en dat men goedemorgen! zegt bij het binnenkomen of verlaten van de tram, spreekt hij als premier vaderlijke woorden die iedereen eventueel ter harte mag nemen.

Als de preoccupatie met wat hij 'normen en waarden' noemt maar niet teveel afleidt van zaken als zorg, onderwijs en veiligheid waarvan je wel eens hoort vertellen dat die misschien nog belangrijker zijn.


Jan Blokker, 'Ganzen,' in: de Volkskrant, , 13 september 2004

Hotel van Oranje-eigenaar Bram Molt vertelt tijdens de opname van Business Class over zijn samenwerking met Harry Mens. 'Dit is ons gezamenlijk kind. Ik weet nog goed, hoe we op het idee kwamen om Business Class op te nemen. Dat was vier of vijf jaar gelden op tweede kerstdag om vijf uur 's morgens. Zulke oogies natuurlijk. Kijk, het moet commercieel wel kloppen. Ik kom tussen de twee en vier keer per seizoen als gast. Daarover hebben we geen letter op papier staan. De eigenzinnigheid van Harry staat me wel aan. Alleen een dooie eend zwemt met de stroom mee. Harry doet alles op eigen kracht.


Marcel van Roosmalen, 'Bij Harry kun je je verhaal kwijt,' in: Management Team, 4 september 2004

Bankgaranties ten behoeve van de door Willem Scholten (directeur Gemeentelijk havenbedrijf Rotterdam) zo bewonderde Joep van den Nieuwenhuyzen hebben hem uiteindelijk de das om gedaan. 'Hij heeft gewoon gegokt dat alles goed zou gaan en dat niemand er ooit van zou weten', denkt Theo Cornelissen van de Socialistische Partij in Rotterdam, een van de eersten die lucht kreeg van het schandaal. 'Hij heeft nog geprobeerd te redden wat er te redden viel, maar het was te laat.

De laatste maanden moet hij het voortijdige einde van zijn carrièrre hebben zien aankomen. Het was een kwestie van tijd en hij sloot zich steeds meer op in een immer krimpend kringetje van vertrouwelingen. 'Hij zocht een klein hoekje op',  zegt een bekende. 'Als een kat die weet dat hij dood gaat'.


Ron Meerhof, 'Hij werd driester de laatste jaren,' in: de Volkskrant, 31 augustus 2004

Volgens economisch denker Donals Kalff lijken Nederlandse multinationals als Shell, Philips en Unilever serieus bezig te zijn met sympathieke doelen als duurzame groei en diversiteit. 'Ze staan er beter voor dan Amerikaanse beursgenoteerde ondernemingen. Ze zullen minder snel te gronde gaan omdat ze de scherpe randjes van het Amerikaanse ondernemingsmodel hebben afgevijld. Europese managers zijn bezig met duurzame groei en andere vernieuwingen. Zij bouwen een verhaal om hun keuzen heen.

Maar daar moet het niet bij blijven vindt hij: 'Mooie kreten over duurzame groei betekenen helemaal niets zolang die bedrijven hun belonings- en planningssysteem niet herzien. Het systeem van bonussen, bijvoorbeeld, maakt van eerbare huisvaders tijgers'. 


Leonor Meijer en Yvonne Zonderop, 'Bonus maakt tijgers van eerbare huisvaders'.  In: De Volkskrant, 28 augustus 2004

'Wir sind total unkompliziert, schrijft een prijsvechter op zijn veelbezochte website die een duizelingwekkende hoeveelheid aanbiedingen aanprijst.

Leveranciers noemen hun relatie met Lidl echter allesbehalve ongecompliceerd. In de Duitse pers klagen ze met enige regelmaat over de agressieve manier waarop ze door medewerkers van Lidl zouden worden toegeblaft. 'De inkopers schreeuwen en brullen alsof ze in de dierentuin zijn. Allemaal zonder uitzondering. Het lijkt alsof Lidl ze kloont', zegt een wasmiddel- en shampooleverancier in Manager Magazin. En een analist voor de voedingsindustrie schrijft in het blad LebensmittelPraxis 'dat ze hun relaties op een agressieve manier proberen af te knijpen. (...) Eigenlijk moeten de leveranciers uit de onderhandelingen stappen en weggaan, maar dat kan niemand zich permitteren: Lidl is te dominant op de markt.


Wil Thijssen, 'Aldi's agressieve broertje wint terrein,' in: de Volkskrant, 17 augustus 2004

'Richt de aandacht op de mesthoop en je komt in de stront. Richt de aandacht op het licht en je gaat naar het licht.' De in deze wet vervatte gedachte noemt Ten Hoopen 'Highlighting'. De Amerikaan David Cooperrider heeft hetzelfde principe ontdekt en het 'Appreciative Inquiry' genoemd.

In feite stoelt het principe op wat biologen heliotropisme noemen: levende organismen richten zich naar de zon en het licht.

Ten Hoopen: 'Organisaties gedragen zich ook in dit opzicht als organismen. Ze bewegen naar het licht, naar het positieve beeld.


Interview met Peter ten Hoopen, auteur van Geluk in zaken (Business Contact, Amsterdam 2003) in: Annegreet van Bergen, 'Als de passie verdwenen is,' in: Management & Literatuur, 10/4 mei 2004

Je kunt niet achter de stoel van iedereen die contact met klanten heet, een manager zetten. Alleen als mensen met plezier hun werk doen' leveren ze kwalitatief goed werk af. Dus is geluk in organisaties van groot belang.

'Ik gebruik vaak het werken in call centers als voorbeeld. In call centers worden medewerkers afgerekend op een zogeheten service level agreement van bijvoorbeeld één minuut en 43 seconden. Ze moeten dus de mensen zo snel mogelijk afpoeieren. Tegelijkertijd krijgen ze de opdracht te glimlachen als ze praten, want dan komt hun stem warmer over aan de andere kant van de lijn. Denk je dat zulke bedrijven hun medewerkers aan zich kunnen binden? Natuurlijk niet. Want die medewerkers voelen zich uitgebuit. Ze zijn een radertje in een groter geheel en ze weten dat hun baas hen zo door een computer zou vervangen als hij dat kon doen. Mensen zijn sociale dieren. Ze willen deel uitmaken van een groter geheel. Door het gebrek aan arbeidsvreugde krijg je geen loyale medewerkers en zonder loyale medewerkers krijg je ook geen loyale klanten.


Interview met Peter ten Hoopen, auteur van Geluk in zaken (Business Contact, Amsterdam 2003) in: Annegreet van Bergen, 'Als de passie verdwenen is,' in: Management & Literatuur, 10/4 mei 2004

'Ik ben nooit geïntegreerd geweest, in welke gemeenschap dan ook. Ik kies ervoor om de koe te zijn die naast de kudde loopt. Maar elke gemeenschap waarin ik heb geleefd, ken ik beter dan wie dan ook. De vraag is: wat is integratie? De integratie waarover de grote politieke partijen praten is schijnintegratie. Het gaat er niet om dat je allemaal dezelfde feestdagen hebt, hetzelfde voedsel eet of hetzelfde Nederlands spreekt. Het gaat erom dat je je aan de regels houdt, oprecht bent en een vangnet voor je buren bent.

Prem Radhakishun, advocaat, tv-presentator en columnist in: Eric Arends, 'Ik heb geen dubbele agenda'.  Volkskrant Magazine, 3 april 2004

Een zoogdier in alarmtoestand, zo typeert Susanne Piët (schrijfster van De emotiemarkt, het managementboek van het jaar), de hedendaagse mens. 'De opgebouwde spanning kan er niet uit. Het 'mensdier' heeft energie voor handelen verzameld -  er hangt immers een onduidelijk gevaar in de lucht - maar kan deze niet hanteren, want hij weet niet hoe het gevaar eruit ziet of waar het zich bevindt'. Vechten kan dus niet, maar vluchten evenmin. En dus staat de samenleving bol van de adrenaline en gedraagt de mens zich als een gewillige 'prikkelconsument' die zich voorla laat leiden door impuls en emotie. En na de Python in de Efteling volgde het raften en het bungeejumpen. Hoger, sneller, verder. We reizen stad, land en zelfs de aarde af op zoek naar een nieuwe kick. We willen Leven, we willen iemand zijn.

Walter van Hulst,  'De emotiemarkt'. In: Management en Literatuur, jaargang 10, juni 2004

In tegenstelling tot managementboeken geeft Susanne Piët in De emotiemarkt, het managementboek van het jaar, geen vaste recepten, pasklare oplossingen en standaard antwoorden. 'De zoektocht naar het ongewisse is toch veel mooier! Managers zouden bijvoorbeeld 'Het leven van Pi' van Yann Martel eens moeten lezen. Het verhaal over een jongen die in een bootje met een Bengaalse tijger 244 dagen op zee probeert te overleven, en ontdekt dat het zaak is om de tijger in leven te houden omdat eenzaamheid een veel groter gevaar is dan honger. Romans, kunst, muziek, in de onderstroom vind je nieuwe wegen. Goed voor verbeeldingskracht en fantasie. En het helpt je om meer over jezelf te vertellen, om meer jezelf te zijn. Want ook managers zitten gevangen in het harnas van de angst.

Walter van Hulst,  'De emotiemarkt'. In: Management en Literatuur, jaargang 10, juni 2004

Uit interview met topman Anders Moberg van Ahold:

Men zegt dat uw voorganger Van der Hoeven zich liet omringen door jaknikkers?

'Ik trof bij Ahold  een cultuur aan waarin de topman niet wordt tegengesproken. Ik moest het management echt motiveren om kritiek te uiten. Dat vind ik belangrijk, want het grootste gevaar is dat je in je eigen bullshit gaat geloven. Van der Hoeven dacht meer in ik. Ik denk meer in wij.'

Pieter Kok en Wil Thijssen, 'Ahold-personeel was arrogant geworden'. In: De Volkskrant, 5 mei 2004

Uit interview met hans Blix, hoofd VN-wapeninspectiemissie Unmovic over Irak:

U spreekt over uw voorgangers bij Unscom als 'cowboys' en zij op hun beurt over uw IAEA als 'bunnyhuggers', konijnenknuffelaars.

'Ik geloof dat de Rambo-houding van sommige inspecteurs contraproductief werkt. Het gedrag van inspecteurs telt. Mijn vijanden leggen dat uit als " Blix is soft" , maar dat accepteer ik niet. Het is een van de bittere pillen die ik aan de Amerikaanse regering heb uit te delen. Mensen als Dick Cheney verweten mij "dingen gemist te hebben", maar die funderingen zijn totaal ongefundeerd.'

Arnout Brouwers, 'Blix kwam twee maanden tekort in Irak.' In: De Volkskrant, 6 april 2004

'Ik ben nooit geïntegreerd geweest, in welke gemeenschap dan ook. Ik kies ervoor om de koe te zijn die naast de kudde loopt. Maar elke gemeenschap waarin ik heb geleefd, ken ik beter dan wie dan ook. De vraag is: wat is integratie? De integratie waarover de grote politieke partijen praten is schijnintegratie. Het gaat er niet om dat je allemaal dezelfde feestdagen hebt, hetzelfde voedsel eet of hetzelfde Nederlands spreekt. Het gaat erom dat je je aan de regels houdt, oprecht bent en een vangnet voor je buren bent.

Prem Radhakishun, advocaat, tv-presentator en columnist in: Eric Arends, 'Ik heb geen dubbele agenda'.  Volkskrant Magazine, 3 april 2004

Zapero was met 26 jaar het jongste parlementslid uit de Spaanse geschiedenis. Op 39-jarige leeftijd ging hij de Socialistische Partij leiden. De jurist is vooral een bestuurder, en heeft geen regeringservaring. De 'bambi van links' noemen de conservatieven hem schertsend.

Tijdens openbare optredens maakt hij vaak een nerveuze indruk. Hij gaat door voor een vriendelijke, zachtaardige gentleman, die zich nooit kwaad maakt.

Marjon Bolwijn, 'Bambi' van links is de ideale schoonzoon.  In: de Volkskrant, 16 maart 2004

Poetin is de verpersoonlijking van de tweekoppige Russische adelaar. Naar het Westen stelt hij zich op als een liberaal economisch hervormer en een trouw deelgenoot in de Amerikaanse strijd tegen het terrorisme. In Rusland zelf gedraagt hij zich als een autoritair leider die geen tegenspraak duldt van rijke zakenmensen, het niet zo nauw neemt met de mensenrechten, de persvrijheid inperkt en die in vier jaar tijd zowel het parlement als de regionale leiders naar zijn hand zette.

Paradoxaal genoeg begint juist het Westen zich steeds meer zorgen te maken over Poetins autoritaire binnenlandse koers, terwijl een meerderheid van de Russen diens harde lijn toejuicht.

Corine de Vries,  'Tweekoppige adelaar, pro-westers én autoritair.' In: De Volkskrant, 15 maart 2004

Drs Paul Sturkenboom (52) is sinds 1990 interim-manager  van beroep. Als eigenaar van Sturkenboom & Partners bv richtte hij vorige week samen met het bouwbedrijf Wessels en het technisch bedrijf Imtech Het Zorg Consortium (HZC) op. Doel: het aankopen van noodlijdende, maar potentieel gezonde ziekenhuizen.

Het beeld dringt zich op van de kat die naast het muizenhol zit te wachten  omdat de muis vroeg of laat eruit moet komen. Paul Sturkenboom: 'Ik ben geen kat en het ziekenhuis is geen muis. Met de presentatie van onze plannen treedt het consortium iedereen met open vizier tegemoet. Ik zeg tegen de muis: je zit voor een gaatje. Als je erin gaat loop je het risico dat je er niet meer uit komt. Weet dat ik met jou mee wil, dat gaatje in. Dan komen we er samen weer uit.

Jet Bruinsma,  'Ziekenhuis is geen muis, ik ben geen kat' In: De Volkskrant, 28 februari 2004

Consumenten blijven ondanks de positieve beursvoorspellingen pessimistisch, blijkt uit de peilingen naar de zielenroerselen van de Europeaan. Consumenten zijn dan ook geen vooroplopende indicatoren. Dat zijn de producenten, spullenverkopers die zich laten leiden door animal spirits, het vingertoppengevoel waarop het gros van de ondernemers beslist. En zij zijn almaar optimistischer.

Sheila Sitalsing, 'Het feest kan weer beginnen,' in: de Volkskrant, 13 februari 2004

Het voelt als koorts en als vlinders in de buik, de opwinding die over de financiële markten golft nu het besef is doorgebroken dat het herstel naakt, er misschien al is. Na jaren van deemoed, gehalveerde beurskoersen, dito bonussen en schaamte over beurs- en boekhoudschandalen, keert de beursbranie terug.

De reden: de zon breekt door in de wereldeconomie. De verdiensten in Nederland zijn weliswaar 0,8 procent gekrompen - net als de grote krimp van 1982. Maar de vooroplopende indicatoren, de verklikkippen van het herstel, staan op go. Het herstel manifesteert zich het eerst daar waar verwachtingen in geld worden vertaald: op de beurs.

Sheila Sitalsing, 'Het feest kan weer beginnen,' in: de Volkskrant, 13 februari 2004

Anders dan in het verleden weleens het geval is geweest, is de brief van Prins Bernard in de Volkskrant van afgelopen zaterdag hem niet op een reprimande van de politiek komen te staan. In Den Haag was instemming zijn deel.

Zo lijkt de publicitaire actie van Prins Bernard, op zichzelf uniek, toch te passen in een zich voorzichtig ontwikkelende lijn, waarbij de Oranjes niet meer roerloos als konijnen in de koplampen van het publicitaire licht hoeven te staren.

Uit: Jan Hoedeman en Remco Meijer, 'Niet langer als roerloze konijnen in het publicitaire licht',  in: De Volkskrant, 9 februari 2004

Volgens velen kon Howard Dean de Democratische kandidatuur voor de presidentsverkiezingen van november moeilijk ontgaan. Hij verloor al in de eerste krachtmeting, de voorverkiezing van Iowa.

Dean is de afgelopen weken behoorlijk aangevallen door zijn rivalen. Hij bleek daar slecht tegen bestand. Hij kan zijn drift niet verborgen houden. Onder druk geplaatst stapelden de incidenten zich op. 'En nu ga je zitten', blafte hij in een zaaloptreden tegen iemand die hem aanviel. Op zichzelf zijn het onbetekende voorvallen, maar bij elkaar heeft Dean snel het imago verworven van een getergd man. Of het beeld klopt is niet belangrijk. Waar het om gaat is dat de kiezers weten dat een boze beer het niet zal kunnen winnen van een sluwe vos.

Jan Tromp,  'Dean heeft niet verloren, hij is verpletterd' In: De Volkskrant, 21 januari 2004

Integratie kan alleen maar door de allochtoon zelf. Als allochtoon kun je met deze conclusie twee kanten op: denken dat je erkenning krijgt en in deze conclusie het bewijs zien dat je niet zo onwelwillend was als altijd werd aangenomen. Of eindelijk tot de conclusie komen dat wat er ook gebeurt, hoeveel miljoen euro's ook worden gespendeerd de verantwoordelijkheid op jouw schouders ligt.

Wachten op respect en erkenning is verlammend. Wil je gelijke kansen en respect? Neem dan je vrijheid en integreer. Schiet eindelijk eens wortel.

Want als er iets wat echt fantastisch is aan Nederland: oude ezels kunnen hier tot in de eeuwigheid doorleren.

Nazmiye Oral, 'De oude ezel,' in: de Volkskrant, 20 januari 2003

'Wethouder Oudkerk snuift, en surft naar pornosites', las ik in de Volkskrant.

Surfen langs pornosites en vooral naar hookers.nl? Ieder zijn meug (zei de boer, en hij at paardenvijgen. En dat geldt a fortiori voor een snuifje coke op oudejaarsavond, of een wandeling langs de Wallen, wat de hoeren in mijn tijd trouwens  'hengsten langs de hoeren' plachten te noemen. Je kunt al die mogelijk door God en Balkenende verboden dingen doen, en toch een goede wethouder zijn.

Maar als iemand ze, al dan niet op persoonlijke titel, op een avond doorneemt met Heleen van Royen, zou ik als Commissie Integriteit die man in kwestie op staande voet, en liefst met terugwerkende kracht, uit het openbaar bestuur verwijderen.

Zo denk ik erover.

Jan Blokker, Elke dag in de krant.  In: de Volkskrant, 12 januari 2004

Hoe plat de organisatie ook is, en hoeveel er ook in teams gewerkt wordt -  de mensen die in een onderneming werkelijk beslissingen voor elkaar krijgen en kunnen doordrukken zijn onverminderd dun gezaaid. 'De veranderingen in de onderneming verlopen, ongeacht alle heibel waarmee ze tegenwoordig  gepaard gaan, volgens een unaniem geaccepteerde basissturing. Bij alle discussies over andere organisatievormen moeten we blijven beseffen, dat niets erop wijst dat de hiërarchische ordening in de onderneming op het punt staat om te verdwijnen,' aldus Stefan Kühl in zijn boek Alle apen aan de macht (Wenn die Affen den Zoo regieren)./ Dat blijkt uiterlijk wanneer er onaangename besluiten moeten vallen over een herstructurering, een kostenreductie of, in het ergste geval, een gedwongen ontslag. ook wanneer de top een deel van de verantwoordelijkheid delegeert, zit de macht stevig in het zadel goed bewaakt op de bovenste etage.


Judith Mair, Het is mooi geweest. Het kantoor is geen pretpark. Uitg. Scriptum Management, Schiedam 2003

Advocaat Gerard Spong in vraaggesprek:

' Die meedogenloosheid is kenmerkend voor mij. Ik kan dagen, weken, maanden studie spenderen aan een zaak. Ik ben dan echt een roofdier. Ik heb beet en zal de prooi de strot afbijten'. 

Dif nr 1, Bookazine, Brighter World, Rotterdam 2003

Bij mijn medestudenten zag ik dat ze tijdens operaties soms een wat arrogante pose aannamen om zich te wapenen tegen al te veel emoties, bijvoorbeeld door juist flinke grappen te maken. Maar ik wilde niet die kant opgaan, ik wilde geen eelt op mijn ziel kweken. Met mijn moeder, die ook arts was, heb ik het daar vaak over gehad. Zij verweet me soms dat ik te weinig emoties toonde en te hard zou zijn. Ze zie eens: 'Het lijkt of die dingen je niet echt raken. Bij jou is het als water op het verendek van een eend.'

In zekere zin heeft ze gelijk: het verendek beschermt me nog altijd. Ik maak heel veel mensen mee die lijden, zonder daardoor persoonlijk geraakt te worden. Maar tegelijkertijd is er ook geen sprake van eelt op mijn ziel. Sommige patiënten raken mij diep. Ik vind het niet altijd makkelijk de grens tussen betrokkenheid en professionele distantie te trekken, zeker niet bij terminale patiënten. Het is wel belangrijk dat je dat op een gegeven moment doet.

Dr. Benzylicz in : Jasper Enklaar, Dr. Benzylicz en de kunst van het sterven. Uitg. Plataan, 1999

De belangrijkste schakel in het contact tussen winkelartikel en klant is de fysieke mogelijkheid om het artikel te vóelen, schrijft Paco Underhill in Why we buy, the science of shopping.

Volgens Underhill worden we geboren als shoppers. Als kind moet je voortdurend alles aanraken, oppakken en in je mond stoppen om informatie, kennis en gevoelens van sensatie te verwerven. Op dezelfde manier komt dat kind later in de boekwinkel of in een flagshipstore van Ralph Lauren: om boeken en broeken te ruiken, te voelen en open te vouwen.

Strontvliegen, honden en andere dieren zijn ook shoppers, stelt Underhill. De ongedurigheid waarmee ze zich van mesthoop naar pispaaltje en vice versa bewegen, is niet uit honger of anderszins uit noodzaak maar omdat ze instinctief sensaties moeten ondergaan. Een goede shopper is een beest.

Wim de Jong, 'Shop, shop. Malls: de nieuwe kathedralen' In: Dif, nr 1, 2003

Dominee Hans Visser: 'Een vrijbuiter ben ik, ook in religieus opzicht. Sören Kierkegaard zei ooit: tamme ganzen worden nooit wild, maar wilde lopen het gevaar tam te worden. Ik heb er altijd voor gekozen een wilde gans te blijven, maar ik weet hoeveel vertammingsverleidingen er zijn. En wanneer ik merk dat die vertamming toeslaat, dan vlieg ik weg.'

Leon Verdonschot,  'Differente denker: Dominee hans Visser, Ik heb schijt aan de tijdgeest'

In: Dif, nr 1, Amsterdam, 2003

Iraakse vluchtelingen in Nederland vieren feest nu 'de bijlman' is opgepakt.

Als het hoofd van Saddam Hussein opnieuw op Nederland 2 verschijnt, schudt Noerie Moayeri (49) haar hoofd en klakt afkeurend met haar tong. Maar dan lacht ze weer. Breeduit. Ze voelt zich als 'een vogel in de hemel'.

Annieke Kranenberg,  'Vluchtelinge voelt zich als 'een vogel in de hemel'

In: De Volkskrant, 15 december 2003

Een leuk verhaaltje ...

Een herder hoedt zijn kudde schapen op een veld ver en verlaten als hij een nieuwe blinkende BMW in een stofwolk ziet naderen.  De bestuurder, een jongeman elegant gekleed in een pak van Versace, schoenen van Gucci, een bril van Ray Ban en stropdas van Yves Saint Laurent, stopt en leunt uit het raam: "Als ik je precies vertel hoeveel geiten je hebt, krijg ik er dan eentje van je?", vraagt hij aan de herder. De herder kijkt de yup aan en zegt "Oké, waarom niet". De yup trekt onmiddellijk zijn laptop van Dell op schoot en verbindt deze met zijn mobieltje van AT&T. Hij maakt verbinding met Internet, surft naar een website van NASA en selecteert een navigatiesysteem om zijn exacte positiete bepalen. Hij stuurt vervolgens de data naar een andere satelliet van NASA, die het hele gebied scant en hem een ultrascherpe foto stuurt. De yup opent Adobe Photoshop en stuurt de foto naar een laboratorium in Hamburg dat  hem na enkele seconden een e-mail stuurt op zijn Palm Pilot met de bevestiging dat de foto is bewerkt en opgeslagen. Via een ODBC connectie maakt hij verbinding met een MS-SQL database en in een sheet van Excel met honderden ingewikkelde formules laadt hij alle data via de e-mail van zijn Blackberry. Na enkele minuten genereert het programma een antwoord van 150 pagina's in kleur en de yup drukt deze af op zijn mini HP laserjet. Hij kijkt de herder aan en zegt: "Je hebt exact 1586 geiten. "Dat klopt", zegt de herder. "Je mag dus een geit uitzoeken." De yup stapt uit, zoekt een dier uit en doet hem in zijn achterbak. Dan zegt de herder: "Hé, als ik jouw beroep raad, geef je me dan het dier terug? "De yup denkt even na en zegt: "Oké, waarom niet." De herder zegt: "Je bent een consultant." "Ongelooflijk", zegt de yup. "Hoe weet je dat?" "Da's niet zo moeilijk", zegt de herder. "Je verschijnt terwijl niemand daarom gevraagd heeft. Je stelt een vraag waar niemand op zit te wachten en je wilt betaald worden voor het antwoord, terwijl ik dat antwoord al weet en... je begrijpt geen flikker van mijn werk... Dus geef terug die hond!!!

Herkomst onbekend

Het gelag is bitter voor de democratische concurrenten van Howard Dean, door oud vice-president Al Gore naar voren geschoven presidentskandidaat. Vooral senator Lieberman heeft reden zich in de steek gelaten te voelen. Hij was in  2000 het maatje van Gore, diens kandidaat voor het vice-presidentschap. Lieberman wierp zich pas in de strijd toen zijn vriend afzag van een nieuwe kandidatuur.
Lieberman was verbijsterd toen hij van journalisten hoorde van Gores steun aan Dean. Gore had hem niet gewaarscguwd, zelfs niet een telefoontje gepleegd. In Washington werd gisteren herinnerd aan het wijze woord van presidient Taft (1909-'13): 'Wie in de politiek een vriend zoekt, neemt een hond.'

Jan Tromp, 'Howard Dean plotseling aan kop.'  In: De Volkskrant, 10 december 2003

Michael Robertson oogt als de ideale schoonzoon, een frisgewassen jongeling zó weggelopen uit The Waltons. In die tv-serie vocht een godvrezende familie seizoenen lang tegen de talrijke lokroepen van de duivel toijdens de crisis van de jaren twintig. In Michael Robertson universum heet de duivel Microsoft.

Robertson is de baas van Lindows, een klein bedrijf uit San Diego. Hij heeft zich ontpopt als de luis in de pels van de software reus. Een luis mét idealen. 'Ik wil voor mijn kinderen een betere wereld achterlaten.'

Dat wil Robertson bereiken met Lindows, een softwaremotor voor computers. Lindows is een van de vele versies van Linux, het - vaak goedkopere - besturingssysteem dat steeds meer terrein verovert op het alomtegenwoordige Windows van Microsoft.


Peter Van Ammelrooy, 'De lachende luis in Microsofts pels.' In: De Volkskrant, 10 december 2003

Stelling: 'Journalisten zijn ratten.'

'Ze zullen wel moeten, want allemansvriendjes zijn niet geschikt voor het vak waar de waarheid moet worden gezegd en geschreven. Hoe gruwelijk dat ook is.'

Quote-hoofdredacteur Jort Kelder  in interview van Anna van de Weygaert, 'Someone has got to do the dirty job.' In: Ans, december  2003

Misschien is het juist zaak dat de kritische kunstelite weer terug gaat naar de bron van hun kunsthistorisch metier: de bedachtzame observatie van kunstenaars en hun werk. Waarschijnlijk komen ze dan tot de geruststellende conclusie dat de meeste kunstenaars, mét of zonder vrijplaats en ondanks tegenwerking en crisis, toch hun werk maken. Dat was in de tijd van Michelangelo zo en dat zal in de toekomst zo zijn. Kunstenaars zijn net als luizen onuitroeibaar. Er zal altijd ergens een luis in de pels zitten.

Martijn Veldhoen, videokunstenaar in door hem ingezonden stuk: 'Niet kunst maar kritiek verkeert in crisis.' In: De Volkskrant, 1 december 2003

Het mooi geïllustreerde boek 'African tribal leadership voor managers' is bedoeld voor de manager die zichzelf ziet als organisatievernieuwer en ergens een onbestemd gevoel heeft dat sturing sec op doelen en resultaten per saldo alleen maar leidt tot onderwerping aan regelgeving en procedures en de verdere dehumanisering van de organisatie. Auteur Willem de Liefde woont in Zuid-Afrika en kwam daardoor in aanraking met de stammencultuur in zuidelijk Afrika en de wijze waarop daar leiders worden gekozen en hoe leiders vervolgens omgaan met hun achterban. Ons Westerse denken wordt 'aangestuurd' door 'ik denk dus ik besta' en het Afrikaanse denken door 'ik ben omdat wij bestaan'. Leiders, maar ook de groepsleden, maken hun ego ondergeschikt aan de gezamenlijke belangen van de groep om zo als groep succesvol te kunnen overleven.

 U begrijpt het al: dit boek is niet realistisch. We kopen liever met meer dan 50.000 managers 'Hoe word ik een rat?' (sturing door machtsgebruik, ongelijkwaardigheid en vooral machtsmisbruik) dan boeken over communicatieve sturing op basis van mens zijn en gelijkwaardigheid. Misschien moet Manager & Literatuur dit boek er maar gratis bijsturen als rattengif en vanuit een eigen maatschappelijke en sociale verantwoordelijkheid.

Jaap Peters, 'Africal tribal leadership voor managers'. Recensie  in: Management en literatuur, 30 november 2003

Een gerenommeerde consultancyfirma had in opdracht van de provincie een uitgebreid onderzoek gedaan naar de mogelijkheden om een bepaalde wet beter te kunnen handhaven. De resultaten van dat onderzoek werden gepresenteerd op een grootschalige conferentie waar zo'n honderd ambtenaren niet veel meer deden dan acte de présence geven.

Als we aannemen dat het vullen van conferentie- en vergaderzalen niet de core business van de beleidsambtenaar is, resteren nog slechts twee mogelijkheden. Mogelijkheid 1: de ambtenaar wordt aangesproken op zijn of haar materiedeskundigheid. Mogelijkheid 2: de ambtenaar is een kennisregisseur die  netwerken onderhoudt.

Alles is beter dan de vlees-noch-vis-figuren die we thans in grote getale aantreffen: beleidsambtenaren die niet inhoudsdeskundig zijn om met elkaar de gestelde vraag goed te beantwoorden, maar ook de vaardigheid missen om door een netwerk van interne en externe deskundigen een kennisnetwerk te regisseren.

Uit: Mathieu Weggeman, 'Vlees-noch-vis-figuren', Column in: Management Team, 21 november 2003

Dat journalisten namen van slachtoffers om privacyredenen fingeren, valt te begrijpen.

Insiders die misstanden in hun organisaties onthullen, verdienen eveneens bescherming. Maar het lijkt steeds vanzelfsprekender te worden dat beweringen en beschuldigingen aan iemands adres uit een anonieme mond worden weergegeven, met als journalistieke rechtvaardiging dat 'dit nu eenmaal over iemand de ronde doet'. Ik vind het bedenkelijke journalistiek.

Noem man en paard. Geen man? Laat dan het sprekende paard op stal staan.

Kees Buijs, 'Geen man? Dan ook geen paard', In: de Gelderlander, 20 november 2003

'Het is een gegeven dat succesvolle mannen mooie vrouwen hebben. Een foto van je vriendin bij een sollicitatiebrief meesturen doet iemand om te laten zien dat hij succesvol is. Een man met een mooie vrouw aan zijn zijde -die dat durft te laten zien- is een man naar mijn hart. Ik wil graag toegeven dat het clichématig en rolbevestigend is, maar mannen zijn toch een  beetje macho. In de apenwereld heeft het sterkste mannetje ook het aantrekkelijke wijfje.

Zelfs politici beoordeel ik op hun vrouwen en het uiterlijk. Dat doet de kiezer ook. Kennedy had een prachtige vrouw. Het toont de kwaliteit van de man.'

Televisiemaker Paul Jambers in: Alexander Nijboer, 'Ik ben niet hard, de wereld is hard', In: Volkskrant Magazine, 15 november 2003

Gisteren sprak ik, per email, met een organisatiedeskundige. Ik vroeg hem, retorisch, of het niet hoog tijd wordt een boek te schrijven over de waanvoorstellingen van managers die de kost verdienen met schaalvergrotingen, en over de vraag hoe het komt dat mensen bij zorgingstellingen, scholen en kranten kritiekloos achteraan lopen.
Hij antwoordde: "De mensen raken steeds meer verkloot door al dat managersgedoe. Ze gaan graag naar hun werk, maar niet naar hun ’organisatie’. De verbinding tussen managers en medewerkers wordt steeds dunner. De mensen onder in de organisatie werken gewoon door en... houden de organisatie feitelijk overeind. Al die veranderingen zijn te bizar om los te lopen."

Hij vertelt een anekdote, een uit het leven gegrepen parabel. Hoe hij laatst op vakantie in Noord-Frankrijk de geiten van de plaatselijke geitenboer had uitgelaten, omdat de man door zijn enkel was gegaan. "Wat ik heb gezien is dat je de geiten niet moet storen als ze eten. Want dan produceren ze de meeste melk. Wat ik ook heb geleerd, is dat ze gewoon hun eigen weg vervolgen, vroeger of later zoeken ze zelf de betere plekken. Dan kun je de Marseillaise of de Internationale fluiten, ze luisteren niet naar je. Wel als je een nog betere graasplek voor ze hebt. Maar dan moeten ze ook vertrouwen in je hebben."

De moraal van het verhaal: managers - in de zorg, het onderwijs, de krantenwereld, waar niet al - zijn geitenboeren die te weinig vertrouwen hebben in hun geiten. Ze leiden hun kuddes naar de verkeerde graasplekken, waardoor de melkopbrengst daalt. En wat doet de manager, de moderne geitenboer die eerst zijn kuddes heeft vergroot zodat er efficiënter gegraasd kan worden?
Hij halveert de kudde, want het rendement moet omhoog.

Wido Smeets, Column Overigens, In: De Limburger 6 september 2003

Als de piranha’s tijdens het voeren aan een kant zijn, wordt in een bak met piranha’s in het midden een glasplaat geplaatst. Nadat de vissen gegeten hebben zwemmen ze rond en tegen de glasplaat aan. Ze proberen telkens weer aan de andere kant van de bak te komen. Na iedere aanloop stoten ze hun neus. Na verloop van tijd zwemmen ze tot aan de glasplaat en weer terug.

Na enige weken wordt de glasplaat verwijderd. Dan zou je verwachten dat de vissen doorzwemmen. Maar dat is niet zo. Ze zwemmen tot aan het midden en draaien dan weer om. Zoals ze hebben geleerd: ‘Tot hier en niet verder.’

Precies dezelfde verschijnselen zien we ook in het leven van alledag: onzichtbare grenzen in onszelf, die ons afhouden van het benutten van onze mogelijkheden, onze potentiële kwaliteiten te ontvouwen en onze voornemens werkelijkheid te laten worden.


Marco von Münchhausen, So zähmen Sie Ihren inneren Schweinhund! Uitg. Campus Verlag, Frankfurt/New York 2002

Toen Bas Batelaan (financiële dientverlening) stage liep bij de Europese commissie in Brussel werkte hij voor een vrouw. ‘Dat was de eerste en de laatste keer, want dat ging niet zo goed. Volgens hem hebben vrouwen sterker dan mannen het gevoel dat ze zich moeten bewijzen, waardoor ze hun werk minder relativeren. ’Ambitieuze vrouwen nemen zichzelf veel te serieus.

Daarom werkt Batelaan liever samen met mannen. ‘Ik hou wel van dat typische guys thing. Overdag samen naar de mijnen en ’s avonds de kroeg in, achter de vrouwen aan.’ Hij is ervan overtuigd dat veel mannen die mening delen. ‘Alleen met mannen onder elkaar durven ze er voor uit te komen. Want als een man zegt dat hij niet onder een vrouw wil werken is hij een mail chauvinist pig. Andersom is de vrouw altijd het arme meisje in de boze mannenwereld.’


Mathilde Sanders,  ‘Old boys netwerk is het echte glazen plafond In: De Volkskrant, 22 januari 2002

HARRY, ZOON van prins Charles en misschien ooit koning van Engeland, is betrapt op het drinken van alcohol en het roken van joints toen zijn vader niet thuis was. Engeland in rep en roer.

Als je zo jong als Harry bent en je blowt er lustig op los, heet dat je experimenteert met drugs. Dat klinkt minder gevaarlijk, een beetje alsof je een kleine wetenschapper bent. Met drugs kan dat – ik heb nog nooit gehoord dat iemand met bier en whisky experimenteert.

Op zeer jeugdige leeftijd experimenteer je met snoep. Op welke plek men de snoep ook verbergt, je vindt hem wel. Je vertoont alle kenmerken van een verslaafde. Na een aantal experimenten bleek het voor mij chocola te zijn: de monkey on my back  is er een van chocola. Een dag zonder en ik word onrustig.


Remco Campert,  ‘Experimenten’.  In: De Volkskrant, 16 januari 2002

In het televisieprogramma pakhuis de Jong werd Paul Rosenmöller geconfronteerd met archiefbeelden uit zijn tijd als havenstakingsleider in de jaren zeventig. Hij had een matjeskapsel met haar in de nek. In plat imitatie-Rotterdams sprak hij over de telegramme die hij had gestuurd naar de kankerbedrijve en daje op een gegeve moment naar het actiecentrum moet gaan om te zegge ‘gohferdomme jonges, ik heb te weinig poen’.

De Jong vroeg zich af wie nu de échte Rosenmöller was: ‘Is de beste politicus van het land ook de beste kameleon?

‘Rosenmöller nam de beschuldigingen met een professionele glimlach in ontvangst, oh wat grappig.


Maarten Huygen,  ‘Kankerbedrijve, gohferdomme’.  In: NRC Handelsblad, 16 januari 2002

President-commissaris Jan Timmer van de Nederlandse Spoorwegen beschuldigde minister Netelenbos afgelopen woensdag van “digitaal denken’’, omdat ze vasthield aan de letter van het prestatiecontract.

Ziedend was hij: ’hoe kan je een bedrijf leiden als je steeds naar Zutphen moet of waar dan ook om slangen te bezweren.?

Als Timmer kwaad is, en volgens mij is deze man die zichzelf graag met een tank vergelijkt (Operatie Centurion) dat nogal vaak, verhaspelt hij zijn beeldspraak op een interessante manier. Onrust bezweren wordt slangen bezweren; dat zegt iets over hoe deze president-commissaris tegen zijn ondergeschikten aankijkt.


Bas Heijne,  'Managersmentaliteit' In: NRC Handelsblad, 6 januari 2002

De Groningse economie-professor Arjen van Witteloostuijn stelt dat ‘machomanagers’ in het bedrijfsleven door excessief saneren ‘anorexia-ondernemingen’ creëren. De drijvende kracht hierachter is het aandeelhouderskapitalisme. Omwille van de beurskoers en het dividend nemen raden van bestuur van beursgenoteerde ondernemingen systematisch besluiten die de winstgevendheid op korte termijn bevorderen. Dit gaat ten koste van het personeel, de maatschappij, en de belangen van de onderneming op lange termijn.

In de proza van deze professor klinkt dat zo:

‘In de loop van de jaren negentig is, in de slipstream van de neoliberale revolutie, een nieuwe heilige geboren: de topmanager of dito ondernemer. ’Hij bedient zich, heel verdacht, van ‘oogverblindend Angelsaksisch jargon’. Hij denkt alleen aan aandeelhouderswaarde. ‘Nadat de aandeelhouderwaardewolf de achterdeur heeft verlaten, komt deze per ommegaande in schaapskleren via de voordeur weer binnen. ’Nadenken valt hem zwaar en ‘voor lezen heeft deze machomanager sowieso geen tijd’. Hij heeft behoefte aan een ‘eenvoudig en overzichtelijk managementleven’. Intussen doen de heren aan zelfverrijking. Hebzuchtige dommerikken en slechterikken.


Frank van Kalshoven,  'Macho-professor Van Witteloostuijn hangt zich op' In: De Volkskrant, 8-12-2001

22 juni – Met Francois op de motor naar het strand. Onderweg worden we aangehouden door de politie. ‘Putain de merde,’ vloekt Frans. We dragen geen van beiden een helm. Francois laat zijn kaart van het corps diplomatique zien. De agent werpt er een achteloze blik op en trekt zijn boekje. Zesduizend francs wil hij. Ik ben benieuwd hoe Francois zich hieruit zal redden. Hij spreekt behoorlijk Wolof  en begint allerlei dingen te zeggen waar de agent ommoet lachen.  Even later stopt de man zijn boekje in zijn zak, geeft Francois een klap op de schouder en laat ons gaan.

‘Hoe heb je dat klaargespeeld?

‘Oh, dat was niet zo moeilijk. Er zijn in het Wolof enkele uitdrukkingen, als je die kent zijn mensen zo onder de indruk dat je met alles wegkomt.

‘Later vertaalt hij er een paar voor me: Het leven is niet gemakkelijk. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. De aap cultiveert niet opdat de gorilla oogst.


Uit: Lieve Joris, Mali Blues. Rainbow Pocketboeken, Amsterdam 2000

Stel je stopt eenzelfde aantal bijen en vliegen in een fles. Die leg je horizontaal neer met de bodem naar het licht. De bijen denken slim te zijn. Zij weten vanuit hun korfervaring dat de uitweg daar is waar het licht vandaan komt. Dus zwermen ze naar de lichte bodem van de fles en blijven het daar proberen. De niet-voorgeprogrammeerde, domme vliegen weten daar niets van en doen maar wat. Binnen vijf minuten zijn alle vliegen uit de fles gevlogen terwijl de bijen er zullen sterven van uitputting en honger. Het probleem is dat we te veel bijen hebben die strategie vormen en niet genoeg vliegen.’


Uit interview met Henry Mintzberg in NRC Handelsblad, 4 maart 2000